Deze gedelegeerde verordening kadert in de bevoegdheid die richtlijn nr. 2014/59/EU [1] aan de afwikkelingsautoriteiten verleent om passiva van een instelling in afwikkeling af te schrijven en om te zetten.

Vermits derivatencontracten een aanzienlijk aandeel van de passivastructuur van kredietinstellingen vertegenwoordigen, en hun waardering complex is en op verscheidende wijzen kan geschieden, is vereist dat de afwikkelingsautoriteiten passende methodieken vaststellen en toepassen om de waarde van uit derivatencontracten voortvloeiende passiva te bepalen binnen een tijdspanne die met de snelheid van het afwikkelingsproces verenigbaar is.

Om die reden schrijft de gedelegeerde verordening o.a. voor:

• hoe de afwikkelingsautoriteit de waardevernietiging ten gevolge van de beëindiging van derivatencontracten moet vergelijken met het bail-in potentieel van dergelijke contracten (art. 2);
• wat voor de taxateur de waarderingsgrondslag is voor het bedrag bij vroegtijdige beëindiging van de derivatencontracten (art. 5) en op welke wijze de taxateur het beëindigingsbedrag moet bepalen (art. 6);
• hoe de taxateur de waarde van geclearde derivatencontracten tussen een instelling in afwikkeling en een centrale tegenpartij moet bepalen (art. 7); en
• op welk tijdstip de taxateur de waarde van uit derivaten voortvloeiende passiva moet bepalen (art. 8).

Naast de methoden inzake de waardebepaling, bevat de gedelegeerde verordening eveneens een aantal procedurele bepalingen (zie inzonderheid art. 3), inzake o.a.:

• de kennisgeving door de afwikkelingsautoriteit van de beëindigingsbesluiten; en
• de wijze waarop vervangingstransacties voor de beëindigde contracten met tegenpartijen kunnen worden aangegaan.