Hof van Cassatie 24 maart 2016

Krachtens artikel 265, § 2 W.Venn. kunnen de zaakvoerders, gewezen zaakvoerders en alle andere personen die ten aanzien van de zaken van de vennootschap werkelijke bestuursbevoegdheid hebben gehad, door eiser en de curator persoonlijk en hoofdelijk aansprakelijk worden gesteld voor het geheel of een deel van alle op het ogenblik van de uitspraak van het faillissement verschuldigde sociale bijdragen indien komt vast te staan (1) dat een door hen begane grove fout aan de basis lag van het faillissement, (2) of indien zij zich, in de loop van de periode van 5 jaar voorafgaand aan de faillietverklaring bij minstens twee faillissementen, vereffeningen of gelijkaardige operaties betrokken werden met schulden ten aanzien van een inningsorganisme van de sociale­zekerheidsbijdragen.

In casu had het hof van beroep te Brussel rekening gehouden met de goede trouw van de zaakvoerder van de gefailleerde vennootschap om te oordelen dat de wettelijke voorwaarden voor de persoonlijke en hoofdelijke aansprakelijkheid op grond van artikel 265, § 2 W.Venn. niet vervuld waren. Het Hof van Cassatie verbreekt deze beslissing en verduidelijkt dat de goede trouw van de bestuurders of de gewezen bestuurders niet relevant is om te bepalen of zij al dan niet persoonlijk aansprakelijk kunnen worden gesteld voor de socialezekerheidsbijdragen. De rechter kan met de goede trouw wel rekening houden bij het bepalen van de omvang van de bedragen waartoe de bestuurders of gewezen bestuurders gehouden zijn.

Zie ook de beslissing van het Grondwettelijk Hof van 25 september 2014 (samenvatting in TBH 2015, 122) met betrekking tot dit onderwerp.