De eerste wet (o.g.v. art. 78 Gw.) is de gedeeltelijke omzetting van richtlijn 2009/20/EG betreffende de verplichte verzekering van scheepseigenaars tegen maritieme vorderingen. Alle schepen die de vlag voeren van een EU-lidstaat, en alle andere schepen die een haven in een EU-lidstaat aandoen, moeten verplicht verzekerd zijn voor de maritieme vorderingen zoals omschreven in het LLMC-verdrag, met minimaal een dekking ten belope van de bedragen waartoe de scheepseigenaar zijn aansprakelijkheid kan beperken onder dit verdrag zoals gewijzigd door het protocol van 1996. De schepen die onder het toepassingsgebied van de richtlijn en de wet vallen moeten een certificaat aan boord hebben waaruit de verzekeringsdekking blijkt.

De aanwezigheid aan boord en de geldigheid van dit certificaat wordt gecontroleerd door de inspecteurs belast met havenstaatcontrole (Port State Control). Naast de reeds bestaande mogelijkheid in het kader van havenstaatcontrole om een schip dat niet over de vereiste certificaten beschikt aan te houden, wordt nu ook de mogelijkheid ingevoerd om tegen een schip dat niet over een verzekeringscertificaat beschikt een verwijderingsbevel uit te vaardigen. Dergelijk bevel heeft tot gevolg dat het schip de toegang wordt geweigerd tot alle EU-havens, zolang geen bewijs van verzekering wordt voorgebracht. De Belgische PSC-inspecteurs hebben ook de mogelijkheid om op ad hoc basis de toegang van een niet verzekerd schip (waartegen (nog) geen verwijderingsbevel is uitgevaardigd) tot een Belgische haven te weigeren. Ten slotte wordt het ontbreken van een verzekeringscertificaat of het overtreden van een verwijderingsbevel bestraft met een geldboete.

Indien de scheepseigenaar meent dat ten onrechte een verwijderingsbevel werd uitgevaardigd, kan hij daartegen beroep instellen bij de Onderzoeksraad voor de scheepvaart.

De tweede wet (o.g.v. art. 77 Gw.) maakt de Onderzoeksraad bevoegd om van dergelijke beroepen kennis te nemen.