VERBINTENISSEN UIT OVEREENKOMST

Op 17 juni 2008 hebben het Europees Parlement en de Raad de definitieve tekst van de verordening inzake het recht dat van toepassing is op contractuele verbintenissen, de zogenaamde verordening “Rome I”, goedgekeurd. De tekst van de verordening die nog niet in het Publicatieblad is bekendgemaakt, kan reeds worden ingezien in het documentenregister van de Raad [1].

Vanaf 17 december 2009 zal dit instrument het Verdrag van Rome van 19 juni 1980 betreffende de wet die van toepassing is op contractuele verplichtingen vervangen. Zo zal deze in contractuele aangelegenheden de tegenhanger vormen van de verordening (EG) nr. 864/2007 van het Europees Parlement en de Raad d.d. 11 juli 2007 betreffende het recht dat van toepassing is op niet-contractuele verbintenissen, de zogenaamde verordening “Rome II”, waaraan het nummer 2008/6 van het tijdschrift was gewijd.

De verordening Rome I herneemt in hoofdzaak de reeds door het Verdrag van Rome bekrachtigde principes. Als voornaamste nieuwigheden noteren we dat men is afgestapt van het criterium van de nauwste band als belangrijkste aanknopingsfactor bij gebreke van keuze van het toepasselijk recht, alsook de concretisering van het begrip kenmerkende prestatie voor een reeks genoemde overeenkomsten (art. 4), het verband van het begrip consument met dat vermeld in artikel 15 van de Verordening “Brussel I” (art. 5) en de nieuwe collisieregel inzake verrekening (art. 17). Daarentegen werd geen overeenstemming bereikt voor wat betreft de wet die toepasselijk is op de tegenstelbaarheid van een overdracht van schuldvordering aan andere derden dan de overgedragen schuldenaar (zie art. 27, 2 en verg. art. 87 § 3 van het Wetboek van Internationaal Privaatrecht).