De aangifte van schuldvordering binnen faillissement is, in beginsel, een onherroepelijke rechtshandeling die belet dat de schuldvordering nog kan worden betwist. De mogelijkheden om de schuldvorderingen te betwisten zijn beperkt tot situaties waarin de aanvaarding het gevolg is van bedrog of arglist van de indiener, of heeft plaatsgehad wegens bedrog of arglist nietige handelingen, hetzij wanneer regels van openbare orde zijn miskend, hetzij nog wanneer overmacht heeft belet dat de waarheid aan het licht wordt gebracht.

Schuldeisers en de gefailleerde hebben wel de mogelijkheid om bezwaar in te dienen tegen de verrichte en te verrichten verificaties binnen een maand na de neerlegging van het proces-verbaal van verificatie waarin de schuldvordering werd opgenomen of waarin een aanvaarde schuldvordering door de curators werd aanvaard of betwist (art. 69 Faill. W, thans XX.162 WER).

Hieruit volgt dat de curator niet kan terugkomen op de aanvaarding van een schuldvordering op gronden die hem reeds bekend waren voordat de in artikel 69, eerste lid, Faillissementswet bedoelde termijn is verstreken.

Bijgevolg verantwoorden de appelrechters hun beslissing naar recht wanneer zij  vaststellen dat alle dienstige gegevens ter beoordeling van de gegrondheid van de aangifte gekend waren ten tijde van de aanvaarding van de schuldvordering en zij oordelen dat de bezwaren die werden ingediend buiten de termijn bedoeld in artikel 69, eerste lid, Faillissementswet niet kunnen worden aangenomen,