Krachtens de wet van 2 augustus 2002 betreffende de bestrijding van de betalingsachterstand in handelstransacties is de gemeenrechtelijke betalingstermijn tussen ondernemingen dertig dagen, maar kan een langere betalingstermijn worden overeengekomen.

Ingevolge de wet van 14 augustus 2021 mag vanaf  1 februari 2022 mag de conventionele betalingstermijn in handelstransacties nooit meer dan 60 dagen bedragen. Een beding in een overeenkomst dat voorziet in een langere betalingstermijn wordt voor niet geschreven gehouden. De mogelijkheid die tot nu toe gold om een betalingstermijn van meer dan 60 dagen te voorzien (tenzij indien de schuldeiser een kmo is en de schuldenaar geen kmo is) wordt dus afgeschaft. Wel voorziet de wet dat bij Koninklijk Besluit voor bepaalde sectoren een langere betalingstermijn dan zestig kalenderdagen kan worden toegestaan.

Contractuele bedingen die voorzien in een betalingstermijn tussen 30 en 60 dagen kunnen in theorie nog steeds door een rechter herzien worden indien zij, alle omstandigheden in aanmerking genomen, een kennelijke onbillijkheid jegens de schuldeiser behelzen, doch dat zal a priori eerder zelden gebeuren.

De startdatum voor de (gemeenrechtelijke of conventionele) betalingstermijn is nog steeds de dag volgend op die 1° van de ontvangst door de schuldenaar van de factuur of een gelijkwaardig verzoek tot betaling, of 2° van de ontvangst van de goederen of diensten, indien de datum van ontvangst van de factuur of het gelijkwaardig verzoek tot betaling niet vaststaat of indien de schuldenaar de factuur of het gelijkwaardig verzoek tot betaling eerder ontvangt dan de goederen of diensten.

De wetswijziging voorziet uitdrukkelijk dat de ontvangstdatum van de factuur in geen geval contractueel kan worden bepaald. Enkel de feitelijke datum van ontvangst telt dus.

Krachtens de huidige wet kon de betalingstermijn later starten dan na ontvangst van de factuur of de goederen of diensten, met name pas na aanvaarding of controle ter verificatie van de conformiteit van de goederen of diensten, als de overeenkomst dergelijke procedure voorziet. Ook dit middel om de betalingstermijn uit te stellen wordt geschrapt in de wetswijziging, die uitdrukkelijk voorziet dat indien dergelijke verificatieprocedure wordt voorzien, de termijn voor deze verificatie integraal deel uitmaakt van de maximale betalingstermijnen.

De berekening van de toepasselijke intrestvoet blijft dezelfde, evenals de forfaitaire vergoeding van 40 euro.