Hof van Cassatie 25 januari 2013

Krachtens artikel 38, § 1, 1^ste lid van de wet van 31 januari 2009 betreffende de continuïteit van de ondernemingen (hierna: WCO) kan de rechtbank op verzoek van de schuldenaar en op verslag van de gedelegeerd rechter de overeenkomstig artikel 24, § 2, of overeenkomstig dit artikel verleende opschorting verlengen voor de duur die de rechtbank bepaalt. Krachtens het 2^de lid van artikel 38, § 1 WCO bedraagt de maximale duur van de verlengde opschorting niet meer dan twaalf maanden vanaf het vonnis dat de opschorting toestaat.

Artikel 38, § 2, 1^ste lid WCO, bepaalt dat in buitengewone omstandigheden en wanneer het belang van de schuldeisers dit toelaat, deze termijn echter kan worden verlengd met maximum zes maanden.

Krachtens artikel 60, 1^ste lid WCO, wijst het vonnis dat de overdracht beveelt, een gerechtsmandataris aan die wordt gelast met het organiseren en realiseren van de overdracht in naam en voor rekening van de schuldenaar. Het bepaalt het voorwerp van de overdracht of laat die bepaling over aan het oordeel van de gerechtsmandataris.

Artikel 60, 2^de lid WCO, bepaalt dat de rechtbank, in hetzelfde vonnis, een bijkomende opschorting kan bevelen voor niet meer dan zes maanden te rekenen van haar beslissing, met de gevolgen bepaald in de artikelen 30 tot 37.

Wanneer de rechtbank overeenkomstig artikel 60 WCO de overdracht beveelt en een gerechtsmandataris aanwijst om de overdracht te realiseren in naam en voor rekening van de schuldenaar, is deze gerechtsmandataris bevoegd om een verlenging van de termijn van opschorting te vragen krachtens artikel 38, § 2 WCO en zulks ongeacht de mogelijkheid tot verlenging bedoeld in artikel 60, tweede lid WCO.