Het wetsontwerp tot wijziging, wat de verzekering tegen natuurrampen betreft, van de wet van 25 juni 1992 op de landverzekeringsovereenkomst en de wet van 12 juli 1976 betreffende het herstel van zekere schade veroorzaakt aan private goederen door natuurrampen, werd aangenomen door de Kamer op 7 juli 2005 [1] en niet geëvoceerd door de Senaat [2]. De wet van 17 september 2005 “tot wijziging wat de verzekering tegen natuurrammpen betreft, van de wet van 25 juni 1992 op de landverzekeringsovereenkomst en de wet van 12 juli 1976 betreffende het herstel van zekere schade veroorzaakt aan private goederen door naruurampen”, verscheen in het Belgisch Staatsblad van 10 oktober 2005.

Deze wet wijzigt de facto de regeling die in de artikelen 68-1 tot 68-9 Wet Landverzekeringsovereenkomst was ingevoegd bij wet van 21 mei 2003 [3]. Deze regeling was evenwel nooit inwerking getreden, om reden dat het K.B. dat de risicozones moest vastleggen nooit werd uitgevaardigd. De verklaring hiervoor ligt in hoofdzaak in het feit dat een verzekeringsplicht beperkt tot goederen gelegen in risicozones voor schade veroorzaakt door overstroming in de praktijk niet haalbaar was. Bovendien bleek de afbakening van deze risicozones, ook politiek, erg moeilijk.

De nieuwe regeling voorziet in een verplichte waarborg tegen aardbeving, overstroming, overlopen of opstuwing van de openbare riolen, aardverschuiving en grondverzakking in elke zaakverzekeringsovereenkomst voor eenvoudige risico's met betrekking tot het gevaar brand. De specifieke minimumvoorwaarden en dekkingsgrenzen worden opgenomen in de artikelen 68-1 tot 68- 8 Wet Landverzekeringsovereenkomst. Door de wijziging van de wet van 12 juli 1976 wordt de tussenkomst van de Nationale Kas voor Rampenschade voor de bedoelde goederen in essentie herleidt tot een “opvangnet” telkens de individuele grens van tussenkomst van een verzekeringsonderneming wordt bereikt [4].