Het hof stelt dat de verzekeraar de verzekerde ongeveer drie weken vóór de dagvaarding verzocht heeft om de kwitantie met subrogatie te ondertekenen en terug te zenden en dat het makelaarskantoor van de verzekerde na de dagvaarding bevestigd heeft dat de verzekeraar de schade vergoed heeft. Hieruit leidt het hof af dat de vordering van de gesubrogeerde verzekeraar ontvankelijk is, vermits de subrogatie in de loop van de procedure geregulariseerd kan worden. Het hof verwijst hiervoor naar een artikel van Mr. De Corte [1]. Om verkeerde gevolgtrekkingen te vermijden dient evenwel beklemtoond te worden dat Mr. De Corte het in die bijdrage enkel had over een regularisatie in de loop van de procedure binnen de termijnen voor de uitoefening van het recht; een regularisatie door een betaling die leidt tot de subrogatie na het verstrijken van de termijn om de vordering tegen de vervoerder in te stellen, is bijgevolg niet ontvankelijk indien de verzekerde geen geldige procedure heeft ingeleid tegen de vervoerder vóór de betaling van de schadevergoeding door de verzekeraar. Dit probleem zal zich in de praktijk niet vaak voordoen. Het is dan ook niet besproken in het overzicht van rechtspraak met betrekking tot de periode 1975-1999 dat in dit tijdschrift verschenen is [2].

Het arrest vervolgt met een meer traditionele analyse en stelt dat de spoorwegmaatschappij niet meer aansprakelijk is vanaf de aanneming ten vervoer overeenkomstig artikel 36, § 1 van de eenvormige regels van het CIM-Verdrag. De beoordeling hiervan is afhankelijk van de manier waarop de wagons geëxploiteerd worden.