1.Het arrest geeft een nogal evident antwoord op de eerste gestelde prejudiciële vraag. De curator mag, krachtens artikel 46 van de Faillissementswet, alle overeenkomsten beëindigen en dit is evident niet discriminerend. Alle overeenkomsten worden geviseerd door artikel 46 met inbegrip van de handelshuurovereenkomst. Het Arbitragehof gaat niet in op een onderscheid dat wel gemaakt werd door de verwijzingsrechter. Deze zag een onderscheid tussen de wet op de handelshuur (van dwingend recht) en de Faillissementswet (die van openbare orde zou zijn), waardoor aan de Faillissementswet voorrang zou moeten worden gegeven. De Faillissementswet raakt niet noodzakelijk in al haar bepalingen de openbare orde en de vergelijking gemaakt door de verwijzingsrechter ging overigens niet op: wat telt was de draagwijdte van artikel 46.

2.De tweede prejudiciële vraag krijgt ook hetzelfde vanzelfsprekend antwoord. Ik vraag mij af of de bedoeling van de verwijzingsrechter goed begrepen is door het Arbitragehof. De rechtbank beperkt de vraag tot uitlegging tot de toestand waarbij de vergoeding tot uitzetting aan de samenloop wordt onderworpen en stelt juist die vraag of dit geen discriminatie is. Het antwoord van het Arbitragehof zal vermoedelijk niet aan de verwachtingen beantwoorden van de rechter. Maar het antwoord was in elk geval duidelijk.

3.Het valt nogmaals op dat in gelijk welke rechtstoestand gecreëerd door de wetgever per definitie ongelijkheden ontstaan. Zij staan op mijlen afstand van de discriminatie bedoeld in de artikelen 10 en 11 van de Grondwet. Het prejudicieel systeem zal ten onder gaan aan dergelijke vragen.