Le droit des obligations et des contrats est au coeur de plusieurs décisions de jurisprudence que nous commentons [1].

La validité, la portée et l'opposabilité de plusieurs clauses conventionnelles sont examinées par plusieurs cours et tribunaux: la clause d'unicité de compte et sa pertinence en cas de faillite ou de concordat du client (décision n° 1), la convention de déroutement en matière de virement (décision n° 2), la clause de partage de responsabilités en cas d'usage abusif d'une carte de crédit (décision n° 4) ou les délais conventionnels de préavis et le taux d'intérêt appliqué en matière de dépassement de crédit (décision n° 5).

Les devoirs du banquier sont analysés et confrontés à plusieurs situations: le devoir d'information lors du déroutement de fonds d'un client (décision n° 2), le devoir d'information relatif aux différentes techniques de crédit offertes (décision n° 6) ou l'obligation de bonne foi en matière de garantie locative en cas de transfert de bail (décision n° 7). Certains tribunaux refusent par ailleurs de consacrer certaines obligations: le banquier n'a pas d'obligation de restructurer un crédit lorsque celui-ci était adapté aux besoins du crédité au moment de son octroi (décision n° 6), l'exigence d'une couverture des risques sur produits dérivés n'est plus obligatoire (décision n° 10).

Het verbintenissen- en contractenrecht maakt de kern uit van meerdere beslissingen in de rechtspraak die wij becommentariëren [2].

De geldigheid, de draagwijdte en de tegenwerpelijkheid van meerdere conventionele clausules zijn door meerdere hoven en rechtbanken onderzocht: de clausule inzake eenheid van rekening en zijn pertinentie ingeval van faillissement of van gerechtelijk akkoord van de cliënt (beslissing n° 1), de afleidingsovereenkomst met betrekking tot de overschrijving (beslissing n° 2), de clausule van aansprakelijkheidsverdeling ingeval van misbruik van een kredietkaart (beslissing n° 4) of de conventionele opzeggingstermijnen en de interestvoet toegepast met betrekking tot het overschrijden van het krediet (beslissing n° 5).

De plichten van de bankier worden geanalyseerd en geconfronteerd met meerdere situaties: de informatieplicht bij afleiding van fondsen van een cliënt (beslissing n° 2), de informatieplicht met betrekking tot de verschillende aangeboden krediettechnieken (beslissing n° 6) of de plicht van goede trouw bij huurwaarborg ingeval van huuroverdracht (beslissing n° 7). Bepaalde rechtbanken weigeren echter bepaalde plichten te bekrachtigen: de bankier heeft niet de plicht om een krediet te herzien wanneer het aangepast was aan de noden van de kredietnemer op het ogenblik van zijn toekenning (beslissing n° 6), de vereiste van dekking van de risico's op afgeleide producten is niet meer verplicht (beslissing n° 10).